Kuşku Yüklü Gemiler

Herkes her şeyin üzerine o kadar güzel perde çekerdi ki, altında ne olduğunu anlamazdım eskiden, nasıl bu kadar güzel gizleyebildiklerini…

İyice emin artık, bu hayat onu öldürecek, ölmediğini kim kanıtlayabilirdi ki? Belki de bir kopyası gelip, yerleşmişti onun yerine, hayat zannettiği o zamanı yaşamaya devam ediyordu. Hayat böyle bir şey olabilir miydi, yoksa sadece gecede yaşanabilir miydi? Sonsuza kadar şoka uğramış ve geçmeyecek bir tereddüt içindeki. Bu tereddüt ciğerine kadar işlemişti, belki de amansız bir hastalık gibi tüm vücudunu sarmıştı. Yalnızca kendini kaybettiği rüyalarında gülüyor, uyandığında tüm yaşama sancıları, dertleriyle birlikte hücum ediyor, kendine gelince rüyalarını yitiriyor, her gün sırf ona bahşedilmiş hep aynı ceza gibi. Yaslandığı duvarların da artık göründüğü gibi olmadığını bildiğinden beri, olmayan bir duvara veriyor sırtını. Böylesi bile daha katlanılası. Her şey sanki ucuna gelmiş de bir tek o kelimeye takılı kalmış gibi bir çöküntü. O kelimeyi bulsa ferahlayacak ama tam yakalayacağı sırada onlar da kayboluyor. Sanki yüzyıllardır süren ezberlenmiş bir yitim bu.

Ruhunun yansıması uzun zamandır ortalarda görünmüyordu, aynada da bulamıyor, hayalet gibi gölgesiz dolaşıyordu. İçindeki aynayla karşılaşabilseydi, ona gölgesini soracaktı. Henüz ölmemiş ama çoğalmış, birkaç kişiye birden bölünmüştü. Bir yanı durmadan bir meczup gibi bunları yazıyordu, bir yanı kopacak kıyametleri önceden seziyor, sessizce bekliyordu. Bir yanı da inzivaya çekilen hayaletini arıyordu. Belki de mutluluğu önemseyecek kadar varlığımızı hissedemiyorduk artık bu çağda. Yalan sezişlerin kanıtı gibiydi tüm bu susuşlar.

Yapayalnız bir korkuluk gibi gecenin içinden geçen sessizlikleri gördüm. Kuyulardan başka gidilecek bir yer var mıydı artık, zamanın içinde en çok kendimi yitirdim. Sonra yas tuttum, daha da karardı her şey ve hızla ama tüm ağırlığıyla. Göğün yüzüne boynumu sürdüm, böyle yaşıyorum nicedir, yüzün ışıktı, ılıktı, dingindi göğümün altında. Bekledikçe korkuyordum, bekledikçe korkuluk oluyordum. Korktuğuna benzer insan bana göre, çekindiğine. Baksam daha çok aynalara benzerdim, bakmayı durdurdum, görmeyi yitirdiğim o anda. Çok zaman geçince bile çok şey olmaz bazen, her şey o kadar sıradan, olağan olmasa bile o kadar durağandır ki. İlk neremden tutuştum, nereye kadar yandım, daha ne kadar sürdürecektim bu yangını, bilmediğim için durdurdum. Susunca yanmak da duruyor böyle, kelimeler çünkü her şeyi ivedilikle canlandıran, yakan, soğutan, alevlendiren. Sönünce tanınmayacak bir sıcaklık artık, yabancı, uzak, başka bir sıfata bürünen, seni yitiren, kendini unutturan. Ben de unuttum, ilk ne zaman çığırdan çıktığımı, ne zaman göze alıp gidişi, gönlümden çıkardığımı bazı şeyleri. Sıcağın hissettirmeden terk edişini, tenimi sıcaksın, içimi sensiz bir boşluk kapladığından beri, bir kuytu yeterken koca dünyada, şimdilerde sadece kuyular diyorum, nasıl dururdum düşünmeden edemiyorum mezarda, bunca hatıra yüklüyken, azabım bu olurdu sanırım, anıların rahat bırakmadığı anlar.

Kendi sırtıma dayandığım aynayım, soluklarım ters, nefesim bunaltı, aklım bulanık. İçimde yanlış kaynayan şeyler var, nedensiz oturtamadığım durumlar, beynimde vızıldayan sesler bildirecek belki de öldüğümü, o sesler bir gün sustuğunda, bu rüyanın içinden çıkamıyorum. Uzaklaşan, gittikçe çoğalan seslerle birlikte ağır yüklü gemiler geçiyor zihnimden, sanki yolculuklar hep geceymiş gibi geliyor hep. Binlerce yıllık kalıntıların dokunulamaz tozları gibi, bir şeyi kırıp dökmemek ve çarpmamak için hiç kimseye itinayla geçip giderken bu zamandan, aynı zamanda da batmamak için, zerreyken bile sığamadığımın çaresini nerelerde bulacaktım? Bulunca bulmuş olabilecek miydim? Bulunca susacak mıydı içimdeki tüm çınlamalar? Beni yeryüzünde yüzüstü bırakan şey uzaklardı, beni içimden dışarı çıkarıp öylece bırakmıştı bir tuzağın ortasında, içime bile mesafeliydim artık. Soyadım olmasa çoktan almıştım kuşkuyu çünkü ismimden sonra artık sadece tereddüt ve kuşku geliyordu artık.

Gizlendiğim karanlıklardı anlatamadığım, gizemli değil sadece gizleniyordum. Hâlbuki göğsümü kilitleyen saklı bir rahmet olmasa da rahmetli diyebileceklerim vardı. Şehrin geceleri korkunçtu, yıldızlarla birlikte anlaşmış gibi gizleniyorduk birbirimizin içine. Saklanmanın en garanti yolu yok olmaktı, silinmekti, böyle gizlenip, olan bir şeyin ardına hapsolup, sabahın olmasını beklemek ancak çocuk işi olabilirdi. Ay bile dopdolu olmasına rağmen bazı zamanlarda isteyince nasıl da yok olabiliyordu. Bulunmak istemiyorsan artık yok olacaktın, gitmek istiyorsan kaybolacaktın, olmak istiyorsan da olurdun zaten. Ne çok renk varmış gözlerimde, ne çok bulaştırmışım renkleri sevdiğim şeylere, bir uçurtmanın kuyruğu gibi. Onun da sonu gökyüzüydü işte, belki daha aydınlık, daha serin, daha rüzgârlı havalardı sadece. Düşününce tuhaf oluyorum tüm ona yüklediğim sıfatlardan geriye hiçbir şey kalmayınca. Giydiren benmişim, yük eden de, şenlendiren de, nihayetinde tamtakırmış her şey. Düşünceler bile aldatmacadan ibaret, kendi düşüncemi sınamaya kalksam kendimle bile aram bozulurdu eminim. O yüzden şimdilik susup, izliyorum, öyle uzaktan. Günün birinde bu yüzleşmeye gönlüm varır mı, cesaretim olur mu, daha doğrusu o yüreği bulur muyum, içim bunu kaldırır mı bilemeden. Karanlıkta, göremediğin boşlukları kendi düşüncelerinle doğru ya da yanlış tamamlaman ne tuhaf… Kiminle ne yaşanırsa yaşansın, sonunu hep tek başına, kendinle nihayete erdiriyorsun. Bitenler içinde, kalanlar da, yarımlar da içte tükenmek üzere, beklemede.

Kendimin küskünüyüm, gökyüzünde zannediyorum kendimi hep, kuyulardan bildirirken, yine de karanlık gemiler geçiyor, dehlizlerde son buluyor bazı düşler. Çarpıyor güneşe gece hayal edilen her şey, eriyor günün içine varınca. Gülümser yüzler yitiyor birbirinin içinde, saklandığım yıldızlar gibi. Suskunluğuma derman aramayı bıraktım, böyle daha anlayışlı, daha katlanılır, bayağı iyiyiz. Bir duvar örüyorum sonra, kuyunun da içine, yıllardır koltuk deseni gibi yüzüyorum bu kuyuda, bozulmadan, kırılmadan, kimseye de yürek vermeden, gönül koymadan. Dünyayla arana mesafe koymak da neymiş ki, kendine ördüğün duvarlardan sonra, yine de kendimim, her şeyin içinde çıktım, gittim, yol yaptım, çoğunda da bulamadığım yolları bekledim, kendimdeki mesafenin içinden çıkamadım. Şimdi nereye inansam, beni bulan yalanların ensemde buz gibi soluşu, donduruyor beni. Daha fazla inanamıyorum kendim olduğuma, yine de titrek adımlarla gidiyorum peşim sıra, zavallı ürkek halklarım ve korkularımla. Bu kadar sızlamasa uyanmayacaktım belki de o yalanlardan. Boşuna düşler görüyorum doğduğumdan beri. Uykuya düşmemi bekleyen her karanlık, yeni kâbuslarla içine alıyor beni, çocukluğumda gördüğüm canavarlardan bile beter. Yine de görmekten alamıyorum kendimi, düşünmekten, düşünerek büyütmekten kendimi çekemiyorum. Sonunu çok merak ettiğin korku filmleri gibi ama ben hiç korku filmi de izleyemem.

Sakladığım tüm heveslerin karışımı gibiydi, diplerde dolanışım.