Sen dokunmayı biliyordun ama ben dokunulmayı bilmiyordum, bir gül yaprağının döküldüğü yerden çıkardığı iç sesti bu, içliydi bir o kadar da içten bir gizdi.
Belki görmediğimizden bu sağırlık, bilmediğimizden bu ağırlık… Keşke’den artmış bir umut, kırıklıktan geçilmeyen bir ayrılık. Neyi anlatacağımı, nereden başlayacağımı bilemediğim her şeyin ortasında olduğumu zannediyordum, diplerde cebelleşirken, daha sonuçlanmamış azaplarına yeni ıstıraplar, tırnak diplerine kadar, ekleniyor. Kırılacağımızı, daha da başkalaşacağımızı, başkalaştıkça birbirimizi tanımayacağımızı en başından bilgiç bir eda ile anlamıştım. Bu kadar anlayan, bu kadar da anlamayan başka biri olamazdı, şaşırmış, nutkum tutulmuş, içim fenalaşmış, üzerime bir yorgunluk çökmüştü, bir şeyi çok beklediğinde, geldiğinde artık ne yapacağını bilememenin hırpaniliği. Kendimle geçmişim, dünya ile anlaşmazlığım vardı, uzun süren bir mesele. Bir el masalı, belki tutunma, belki huzur biraz. Umdukça neye uğradığımı şaşırdım, umut ettiğinin büyüklüğüyle ilgili bu tatsız hüzün. Uçurumlar birikiyor içimde, bize giden yollar yönsüz, arada felaketler oluyor, bir sürü korkuyla karışık dualar geçiyor kalplerden, kızıp, küsüyoruz, inciniyoruz, anlamıyoruz, çoğunlukla anlatamıyoruz. Belki bu uzaklık bile yakındır bize. Belki yakındır kopuşumuz, kesin gibidir susuşumuz. Belki kayboluşumuzda bulunuruz. Bu kuyulardı Yusuf.
Hikâyemizin üzerinden bir sürü yağmur geçti. Başımı yasladığım bu boşluk, artık okunmayan bir kitabın sayfalarıydı. İçimin bildiğini senden esirgeyemedim ama kendimde inkâra erecek bir sürü materyal buldum, elimle koymuş gibi değil, itmiş gibi, hırpalamış gibi, kalbimin içinden susarken, geçen, öyle bir güç varmış da her şeyi silip, süpürecekmiş gibi.
Belirsizlikten arta kalan zamanlarda ikilem, diğer zamanlarda da çelişkiden neyi nasıl anlatacağımızı bilememekten ve nasıl olduğumuzun dâhi izahının yapılamayacağı karmakarışık rüyalar gibi geçiyordu zaman. Bir şiir kadar ömrü olmuyor insanın, eşyalarla kıyaslamıyorum çünkü insan bir şiirle ölçülebilirdi ancak, belki. Bir anın içine sıkıştırdığımız değerlerimizle sonsuza gidip, sonsuz kalmayı umuyoruz. O tek anın üzerine yüklediğimiz şeylerin altında eziliyor, kendimize veremediğimiz cevaplarla, içinden çıkamadığımız hesaplar arasında büzülüyoruz. Okuyup, geçebileceğim bir roman değildin oysa. Çok ileri gittim böyle bu kadar okuyarak, biliyorum. Hecesiz, tek solukta, bulmuşken bir çırpıda acımadan okuyup bitirir gibiydi bu açlık. Tüketmeye deli gibi, meftun. Yokluk da bir vazgeçiştir, bazen ziyadesiyle yok olursun, kaçarsın, varlığını sığdıracak yer bulamazsın. Yokluğun bile fazla gelmeye başlar, varlığınla nereye sığabilirsin ki… Cevaplarım susmayı sağlar mı bilmiyorum, mideme bir hoşluk, kalbime bir boşluk dolar mı bilemedim. Geleceksen bas bütün zillere demiştim, atlayarak sokakları, binaları yolları, sahi kuşlara bakmak bizi güzelleştirir mi? Onları da mı geçtin? Gelmelerin bittiyse, neyim olsa kalır mı bende? Hem nereye sığarım sonra bu kadar artmayla, kimden, neyden?
Sana kalmadığımı, sana susadığım hâlde sustuğumu anlatıyorum bu yazımda, içimde yol yapan ikilemle birlikte. Denk gele gele bu kelime mi denk geldi şimdi tam da şuanda? Her şey bunca üst üste gelirken, hangisinin altında kalman gerektiğini kestiremiyorsun. Karanlıkta herkes biraz eksiktir. Bir yanında yalnızlığını taşırken, vakurdur adımları, birkaç istasyondan sonra sanki her şey daha iyi olacaktı ama zamanın hiçbir şeye ilaç ya da çare olduğu yoktu. Uzun zamandır bitmeyen bir saçmalıkla canım sıkılıyor, kendimi minyon tipli, sinirli ve huysuz ufak tefek yaşlılar gibi hissediyorum. Kimseye fazladan söyleyecek iki kelimem yok. Romantik kelimesini çıkardım dağarcığımdan, onun yerine fazladan birkaç tane daha küfür kelimesi yerleştirdim, daha büyük sorunlarım var çünkü daha büyük sorularımız var, cevapları bulunamayınca da büyüyen şeyler var. Çarklar dönerken bir yerlerime çarpıyor sürekli, her yaşımda mı böyleydi, hep mi başıma yıkılırdı dünya da altında mı kalırdım? Hatırlamıyorum ama hep böyleymiş gibi geliyor. Mutluluklarından utanmasını bilmeyen bir sürü saçmalıkla yaşamanın hazzına varan insanlarla aynı şehirde yaşıyorum. Onlar mutluluklarını insanın gözüne sokmaktan hiç çekinmezler. Bizler de mutsuzluğumuzla övünürüz. Kıyas savaşı sanki bu, yorgunum, her şeyi tek kelimeyle cevaplayıp kurtulmak istiyorum, böyle bir teknoloji olsa, söylemek zorunda kalmasam ama ne demek istediğim anlaşılsa. Biliyorum, ben de en az herkes kadar yersizim. En sevdiğim kelimelerin bir gün lanetine uğrayacağımı da biliyorum.
İtinayla suladığımız çiçekleri okşayamadan, sanki kefenin cebi varmış gibi, buradan oraya da bir hat çekilmiş gibi, her şeyi bilmiş, anlamış gibi, hayatta bize hiçbir şey bırakmadan, kendimize kendi mirasımızı bile geçiremeden, üzerimize alamadan değerimizi, bu tuzaklar, gidince ancak bulunan fırsatlar, öbür taraflarda işe yarar mı bilmeden… Sabahtan farkım, ondan daha soğuk oluşum, akşamın boşluğunu benimseyişim, gecenin karanlığını susuşum… Bozulmayan sessizliklerin ortasında öyle üşüdük ki, bir daha kimse bu kadar üşüyemez zannettik. Balta girmeyen yalnızlıkları, en baştan yoldan çıkaran mubah sancılar, uzakların yok oluşu, hayallerin artık işlemeyişi, kırıldıkça yalama olan kalpler şehri. İnancından feragat edip, rolüne bürünen bedenler, sömürülen aşklar, söndürülen mumlardan daha hızlı tükenirken, aşk hariç her şeyin adı aşk konulurken ve gece dâhil birçok şeyin adı aydınlık diye anılırken, terse işleyen zaman, ayaklarımıza dolanıp, düşünce de yüreklerimizi ezerken… Artık dönmesini istemediğim her şeyin üzerine bir kibrit de ben çakarken, gitmeler bu kadar çoğalırken, varacak da kalacak da tüm yerler kayıp. Her yeni yaşımda biraz daha ölüm döşenirken zihnime, tükettiğim vedalar, uzlaşamadığım kendim ve uzaklaştığım hislerimle birlikte belki yollara değil ama artık başka sulara, ölesiye, tükense bile soluğum, az sonra solacak olan yaşamım için, üzerine pazarlık dâhi yapmadan, öylesine, yittiğim ve bittiğim, aranızda olmayışımı seçerek, meyletmek, yeni sabahların olmayışına.
Sonra neyden susarız biraz, nelerden konuşacağımızı bilemeyerek. Issızlığın ortasında cebelleşirken, hissizliğimizi bilmediğimiz gebe topraklara gömdük, sürekli deşilen, kutsal olan her şeyin kiriyle birlikte, zamansız çoğalan yeraltları, kaybolmak için boşuna o ada, bulunmak için de beyhude çaba, boşuna zaman, boşuna varlık. İflah olmayacak bir başkalık, bir soluş, soluyuş avuçlarında, bir kuşkanadı gibi titrek, tükenen her şeyimle birlikte aşılamayacak bir azınlık. Biraz daha gücüm olsa, önce kendimden sonra senden giderdim. Ama kalamıyorum bu boşlukta, bunu bilerek, susamıyorum. Kendi yankılarım dolaşıyor her gece kulaklarımda, kendi yitimimin senaryosunu görüyorum her gece, kapısında kaldığın evdir, kapıda kalamadım, içeride de, kilitler mi çok çalışkandı, biz mi çok durgun. Bulduğumu zannettiğim her şeyde seni biraz daha yitirdiğim, çıkacak kapı bulamadığım, varacak yol bilemediğim. Her şey nasıl da çıldırıyor bir yerden sonra, içimde tüten hecelerle birlikte, bir türlü bir türkü edemedik. Aynı anda ağlayamadığımızdan, hep fazla ağladığımdan, bu rutubetli düzenin kokusundan, soluyamayışımdan, baharları gücendiren zamandan, tüm gidenler haklıydı, ölüm güzeldi, hayatın hoyratlığı yanında.
05.11.2024 15:00
Nevin Akbulut