Yaşamayı meğer tüm isyanlarına rağmen ne kadar da seviyormuş, bulunduğu ortamda olabilmenin rahatlığı için sırasıyla her şeyi yapacaktı. Kendini kabullendirmek için, hiç istemediği şiirleri yazacak, hatta sağdan soldan arakladığı cümleleri biraz karıştırıp, aralarına kendinin sandığı kelimeleri serpiştirip, sunacaktı. Bir zaman sonra kendinin olduğuna o kadar inanacaktı ki, sonra çoğunluk tarafından beğenilmenin o sarhoş edici kasvetine aldanacak, sevmediği ve hatta hiç sevemeyeceği şeyleri yapmaya başlayacaktı sırayla. Hiç fotoğraf sevmediği hâlde kendi üzerinde bile eğreti durduğunu bildiği pozlar verecek, gerekirse yerlerde yatıp, yuvarlanacak, şaşkın, çatık kaşlı, abartılı pozlarına her gün yenilerini ekleyecekti. Zamanla hep kızdığı, hatta karşı olduğu ve en yakınıyla her muhabbetinde sürekli eleştirip, dalga geçtiği kişilerin izinden gidecek, onları taklit etmeye çalışacaktı, artık sadece önemli olan bu camiada var olmaktı, üzerine olsun ya da olmasın, eğreti dursun ya da durmasın. Öyle ya üç-beş kişi eleştirir sadece belki ama diğer taraftan yüzlerce kişi beğenirdi, o yüzlerce kişi binlere dönüşecekti, zaten durmadan hep bir şeylere, ortamına göre dönüşmüyor muydu? Sağdan soldan arakladığı şiirsel zannettiği cümleler ya da taklit ettiği pozlar, kullandığı kelimeler değildi tek hırsızlığı, içinden kendini çalmıştı, o yüzden tüm bunların hiç önemi yok, zamanında hiç kimsenin yüzüne bakmadığı, beğenmediği yazılarına değerlendirmeye çalışıp, değer katan, anlamlandıran, yükselten o tek yüreğin bile ezilmesi hiç önemli değildi. Kendinden geriye yapay ve sahtelikten başka hiçbir şey kalmadığına göre ezip, geçtiği gerçek şiirleri de unutabilirdi. Dönüp, arkasına bakmaz, hatırlamazdı, ne de olsa parodiydi her şey.
Zamanının, varoluş nedeninin haklı isyanı şimdi sakinlemiş, saçlarına kadar yerleşmiş o yapaylık yüzünden değil belki ama gülümsemesinden okunuyordu çünkü o sert hatlar çok nadir gülümserdi, her şey gibi gülümsemesi de yumuşamış, kayganlaşmıştı. Hayat hiç değişmeyeceğim diyenleri bile bir gün sınar gibi özenti çukurunun içine fırlatıp, atıyordu demek. Kendine olan bağlılığın ve değerlerinle ölçülebiliyordu her şey, ilk yıkımda yıkılıp, onların istediği kişiye dönüşecek kadar güçsüzmüş ya da yeterince ezildiğine ikna olduğu için bu yolu seçmişti belki bilinmez. Ama şair bile bir gün şuanda ya da günün sonunda veya ömrünün ortasında, sonunda fark etmiyor suni bir şeye, içinde hiç taşımadığı duygulara öykünebiliyor, imitasyon gibi kalabiliyordu yaşamının devamında. Özgürlük diye tutunduğu inandığı her şeyi, sahte zevkler uğruna harcayabiliyordu. Hiç tarzı olmadığı hâlde yaptığı şeyler için, kimseden özür dileyecek hâli yoktu ya. O derece ince düşündüğü de hiç olmamıştı. Düşünenleri de sorunlu olarak tanımlardı. Kendini kolaylıkla unuttuğuna göre, onu azıcık hatırlayanlara da bir şey borçlu olduğunu hissetmiyordu.
Tüm sahtelikleri fark edene kadar ışıldayacak, parlayacak yeryüzünde amaçsızca. Etrafının da değersiz bir çemberden örüldüğünü anladığında kendi değersizliğinden iğrenecek, yine de kusmak için bile aradığı hiçbir yerde bulamayacak kendini. Kusamadıkları, sustuklarına ve içine attıklarına karışacak, olmayan varlığını şişirecek, içinin boşluğunu böyle doldurduğunu zannedip, oyalanacak.
Kendinden ödün vermek, kendini yitirmek, kendini hiç olmayacak biri hâline dönüştürmek de yetmemişti, daha fazla beğeni için, daha fazla sisteme hizmet etmesi gerekiyordu. Kendinden ne verebilirse sonuna vermeli ve ne kadar çok hiç ilgisi olmayacak kişiler bile olsa izlenmeli, okunmalı, takip edilmeli, varlığını herkesin bilmesi gerekiyordu. Ruhundaki açığı, açlığı b şekilde susturabileceğine inanıyordu. Yaptı da, sonuçta hiç hayal edemeyeceği, o çok güvendiği bir tutam kalmış, çok uzaklardaki dostlarının da tahmin edemeyeceği bir şeye dönüştü. Şimdiye kadarki her yaşadığı kötü şeyin, talihsizliğin, kaderin (ki kendisi çok inanırdı), affı, mağfireti, tesellisi olarak gördü bu yavan, içi boşaltılmış, geçici heves ve meraklarla sıvanmış sevgiyi.
O ufak tefek, bir avuçtan daha az kalmış, kendisini gerçek dünyada önemseyen dostları onun bu hâline, içerleyip, üzülmekten öteye geçemiyorlardı, sınırdı çünkü hiç kabullenemedikleri. Geçip, gidemezlerdi yanlarına. O kadar görmek istemiyorlardı artık onu, içlerinde herkes ne derece yalandan da olsa çoğaltsa da onlar azaltmış, bitirmek istiyorlardı. Onlar yerlerinden kıpırdayıp, herhangi bir hamle bile yapmaya değer görmüyorlardı şu zamanı, okunmak bile istemiyorlar, hatta bir tek kendi kendilerine yazıyorlardı, kalemleri kendilerine, hüznü, derdi, kederi de hep içlerineydi. Bir anlatabilselerdi, buna da hiç lüzum yoktu, hem de artık biliyorlardı anlaşılmayacaklarını. Asıl akıntıya karşı kürekleri bırakan onlardı, o diğerleri küreklere asılmış, akıntı yönüne gitmeye uğraşıp, milyonların içinde kendilerine yer edinmeye çalışmış, oldukça da başarılı olmuşlardı. Ümit dünyasıydı ne de olsa, bir yerde uzak bir zaman diliminde, her şeyin gerçekten hissedileceğini, yüzeysel değil de, içsel olacağına inanıyorlardı hâlâ. Umut bundan sonra yalandan başka bir şey değildi, yine de bunu içten içe hissetseler de, kendilerine anlatamıyorlardı. Kendine anlatamadıklarını, kimseye dökemezlerdi ya. Sonsuza kadar gitse de bu suskunluk, kabullenilmiş, benimsenmişti. İhtiyaç olan şey buydu belki de, susmaktı, onca sesin çokluğuna ve karışıklığına karşın susmak. En azından bu şekilde sadece kendilerinde de olsa, var olacaklarını biliyorlardı.
Arsızca ve yersizce fışkıran özgüven patlamalarıyla ne yapacağını, nereye gideceğini bilemediği için bu durumdaydı. Böyle asılı, anlık… Kendini yıllar geçtikçe içine kapatan insanların tam tersine, her durumda ve şartta görülebilir olmaktı tek isteği. Görülebilir olunca varlığını kabul ettirip, kendi varlığına da inanabilmekti belki amacı. Birileri tarafından onaylanamıyorsa varlığı da yok demekti. O kadar yok olmuştu ki yıllar içinde, en ufak bir varlık ışığına flaş gibi sadece yanıp, sönse bile, ona da razıydı.
İnsana en büyük zararı, başka bir insan değil de, yine kendi verirdi çünkü tüm bunlara dışarıdan ve içinde olabileceklere yalnız kendisi izin verirdi, kendinin sorumluluğundaydı bu. Bu kadar görünür olup, kolay yoldan kendimizi infilak ettirmekti belki amacımız. Zaman gelmiyorsa, hayat da gelemiyorsa hakkımızdan, hastalıklar, ölümler de bir işe yaramıyorsa insanlar hiç yaramazdı. Biz kendimiz gitmeliydik o zaman belamıza. O yüzden bizzat kendimiz el atıyorduk bu ucuz ve çabuk sona. Anlıyor, hak da veriyordum artık uzun zaman sonra, ama herkes başka şekilde yok olmayı tercih ederdi, tıpkı aynı şeyi, hepimizin türlü kelimelerle anlatması gibi. Üstelik aynı şeyi anlattığımız hâlde, anlaşamadığımız gibi. Huzura alışık olmayanların memnuniyetsizliği, gerilim gibi bir anda huzurlu bir şeyle karşılaşınca ortaya çıkardı çünkü onlara göre huzurla huzursuzluk yer değiştirmiş, içlerinde çok güzel dönüştürmüş, bu yüzden de bu tanıdık olmadıkları hisler karşısında, hissiz kalmayı tercih ederlerdi. Bilinmeyenden uzak durma, kaçma, saklanma, bir tür gizleniş, ancak böyle güvende hissedilebilirdi.
Her şeyin hızla dönüştüğü şu zamanda, hiçbir şeyin artık başladığı gibi sona ermeyeceğini biliyorduk. O da biliyordu, şu uyuşmuş zamanın tadını, daha da uyuşarak geçiriyordu. Bir gün komple uyanacak, rüya gibi, belirsizlik gibi bir şeyden tamamen ayılıp, aydınlanacağını biliyor, şu uzak durumunun ve uzatmalarının da bir daha geri gelmeyeceğini bildiğinden, yaşıyordu, yaşadığını zannetmek değil, o sahiden böyle yaşıyordu. Uyandığı anda bitecekti çünkü tüm yalın, yapay hikâyesi.
Üç Kasım İki Bin Yirmi İki 16:00
Nevin Akbulut