Nasılsın’ın samimiyetsizliği ile iyiyim’in sahtekârlığı arasında bir yerdeyim.
İnanmak istemediğim şeyler için, bilinmezliğimi affediyorum, kendimi durmadan ruj izi bıraktığım bardaklarda bulma hevesime yenik düşerken, uykulu bir şeydi yaşamak, içimde kalmıştı, sızlamıştı, yorgan istiyordum yorgun düşlerime, emeklemeden uçma hevesini kuşlara özentimden almıştım, uzaklarda olma istediğimi özgürlükten. Kendimi durmadan anlatma çabası, ifadesizliğimle birleşti, yerimden kıpırdayamadım. Her akşam bir şişenin dibine anlatıyorum diyemediklerimi, sustuklarımı yıldızlara fısıldıyorum, her sabah bir şişeyle bir yıldızın birleşeceğine dair umutla bir rüyadan uyanıyorum. Kederden başka bir şey diyemedim, susmaktan başka bir şey söyleyemedim, bunca şiiri boşuna karaladım. Harcadım sızlanmaları cömertçe, derdimi her şiirin üzerine serdim güzelce, kaplı bir kitap oldu, yıllarca boşuna inandım gitmeyeceğine ve seveceğime…
Bilmediğin bir şeydim, yalnızca yokluğumda anlayacaktın.
Ölümü anlatmaktan çok yaşadığım bir Cuma gecesiydi, ertesi günü bana göre pazardı, canımı yakan günlerin üzerinden atlıyordum, küçükken binaların üzerinden atladığım gibi, en yüksek binanın tepesine çıkıp, bulutlara uzanıyordum, öyleydi bu gece de. Anlatıp, susmaktı amacım, sonra neden ıslanıyorum? Yağmura mı bıraktılar beni, çıplak? Doğmak ölümü içime işlemişti, doğurmak öldürmek gibi bir şeydi içimde. Çocukluğumun bir tek gülücüklerini getirebildim yanımda, resmi dairelerin soğuk koridorlarından geçiyorum, resmiyetleri bana hiç resmi geliyor bazılarının, sinir bozucu bir samimiyetsizlik, o koridorlar gibi. Anlatacağım çok şey olduğu zamanlarda susarım, Cuma gecelerindeki gibi, fazla söze yok, bir gün anlatarak intikamımı alacağım nasıl olsa üzgün çocukların, kalbimi onların yanına bıraktım, şimdi yalnızca gitmek istiyorum, çocukluğumu unuttuğum sokaklardan…
Senden haberdar olduğumdan beri
Kendimden bihaberim
Yaşıtlarımdan nefret etme nedeniyim belki de ben, neslime inanmıyorum, ışığa inanıyorum, aydınlığa, bir de her gün sönen yıldızlara, karanlığı bildiğim için ışıksız uyuyamam, bu da benim en ucuz bağımlılığım, yine de buna rağmen, görmek istemediğim şeyler var, gözlerimi güvenle kapatabiliyorum, açtığımda karanlık olmayacak çünkü. Kötü anılardan iyi bir hikâye çıkardık, ders olmadı. Bazılarının nasıl bu kadar akılda kalabildiğine şaşıyorum, bazılarının hiç olmadıkları halde İyi hikâyemde olmalarına, günahsızım gün kadar, tek suçum esirgeyememek, gülüşümü cömertçe pay edebilmek insanlara, büyük payı hak etmeyenlere devrettim, gülmek benim uzun süreli planımdı. Bir ara sokaklardaki bulduğum boş çirkin duvarlara güzel şiirler yazardım, geçti, içimde kendime bile söyleyemediğim şeyler var. Acı çekerken hiç seninle aynı çerçevede olmak istemedim, belki de en çok bu yüzden yalnızdım, çirkinliğimi anlatabilseydim o anda, çirkinliğini de sevebilirdim, güzel görebilecek kadar güzel gözlerim vardı ve her şeyin hıncını unutturacak kadar tatlı dilim, zehir tadıyordum, yoksa tadını bilemezdim dilimin.
Benim en güzel masalım ellerin ellerimden uçtuğunda bitti ya da o zaman öğrendim masal dinleyecek yaşta olmadığımı ama seninle olmanın başka çaresinin olmadığını, masallardan çıkış yaptığımda artık seni kavrayamayacağımı, varlığımızın sonu olmayan bir yalandan öteye gidemediğini…
Bıraktığın ellerimle ettiğim dualardan da hiçbir şey olmadı, belki aynı ellerdi o yüzden olmuyordu, belki değiştirmem gerekti ellerimi, tokat gibi bir sondu avuçlarımdaki, yine de sessiz kaldım, sessiz kaldığım için titredim, bir daha kimseyle el ele tutuşamayacağımı, dualarımdan biliyordum, aynı ellerimle yaptığım çaydan içtim, aynı ellerimle unutma eyleminin çaresizliğinden, kolay olsun diye yakardım… Cümlemin saçmalığından anladım duamın işe yarayamayacağını, yine de niyet denilen bir şey var, içimde bir yerlerde o inancı besliyorum. Sarılabildiğim şeyler, bana hep özlediğim şeyleri anımsatıyor, yeri dolmuyor yine de sarılmak istediklerimin.
Hayatım terk edip, gidenlerden bozma
Derleyip, toplayamıyorum…
***
İki satır yazının peşine düşüp, her şeyi unuttuğumdan beri deli gibi hissediyorum kendimi, kendimi o dışa dönük dünyanın içinde hissedemiyorum, oraya buraya sıkıştırdığım kelimelerim var benim, bir türlü hatırlayamadığım, işte unutmak için delirdiklerim oluyor, bir de hatırlamak için çıldırdıklarım. Ama o sakladığım imgeler olmasa ne yapardım ben? Hatırlamak istemediklerimi hatırlayıp dururdum, aklıma iki gün sonrası gelmiyor hiç, gelecekten bu kadar mı uzağım? Kendime her gün oyunlar oynamaktan bıkıyorum, yaşamak oyunu, akşam olunca gerçek tüm acımasızlığıyla karşımda, acıyım ben oysa ve biliyorum, beklediğime değecek herhangi bir şey olacağına karşı inançsızım.
Rahatsız ama dingin gözlerle izliyorum etrafımda olan her şeyi, sakinim hayata karşı, bu sakinlik içimde fırtınalar koparsa da, en sağlıklısı bu diye düşünüyorum. Yüreğimdeki iz, yüzümde oluşan kaygıdan daha büyük, dışarıda hapisteyim, içimde mahkûm.
Dünya güzel dönsün diye, semazen düşlerini ödünç alıyorum, dünya sadece dönüyor, öylesine, ben kırgın mektuplar bırakıyorum taşların altına, iyileşeyim diye, taş kırıklarımı ezsin diye ve yeni bir ben doğsun diye. İyi hikâyeler bırakmak istiyorum ardımda, olmuyor, yazılan hikâyeler hep kötüdür. Ağzım küfürleri yeni öğreniyormuş gibi, kızgın ve acemi. Dışarıda hikâyeler dolaşıyor, yazılası.
Günde dört vakit geliyorum kırıldığım yerlere, o ağacın altına, incinin içine, sinema salonunun önüne, otobüs durağına, en çok otobüs durağında birikiyor kırıldıklarım, yolculuklar umut vermeli, sevinçler barındırmalı, beklenenden fazlaydı bu kırılma, ağacın üzerinde kalan, o sağlam tek dal parçasının hüznü gibi, ağaç yalnız, ağaç üşüyor, dalları olmazsa kim saracak onu? Bir trene atlayıp da gidemiyor içini ısıtan yerlere, bir sevinçlik yer yok bu yolculukta, hüzün yükü.
Çatlasa camlar, içeri yağmurdan çok hüzün dolacak, ıslanmayacağız, yastıklarımız ıslanacak ağlamaktan, kuru olduğumuzu kim görebilir? Kim bilebilir miktarını gözyaşlarının?
Hiçbir gidişim ferahlık yaratmadı içimde, çocuklar gibi taşıyamadım sevincimi yolculuklara, kırıklarımı taşıdım, gittikçe ağırlaştım, hüznümü taşıdım, gidemiyordum. Hüzünlerimi bırakıp gitmeye kalksam, hiçbir şey kalmayacaktı üzerimde. Adını andığımda hep içime kapandı kapılar, içim sıfırlandı, içimin genişlemesini ummuştum, daraldı, gittiğim yollar kapısızdı, gittikçe üşüyordum. Üşümek için mevsimin kış olmasına gerek yok ki ben her mevsimden uzağım. Bir derdim yok onlarla, dönüşleriyle derdim var, dokunuyor, iz bırakıyor mevsim dönüşleri. Her mevsimden çiçek ya da kar yerine hüzün topladım. Bir de sarı yapraklar, onlar o kadar çoktu ki, tüm mevsimleri kaplıyordu etekleri.
İflah olmaz bir yara açtın içimde, onmaz bir koku. Onsuz olamayacağım bir yaşam, her şeyime sindi o yokluk, kitaplara, defterlere, masama, odama, kapılara. Tüm kapılar korku doluydu, sonuncu kapı korkmadan gittiğim için hüzünlüydü, içeri girdim, ne bekliyordum ki? Geçmişe sık aralıklarla yaptığım yolculuklarda anılarımı açıp bakıyorum eski resimlere bakar gibi, bizden bir hikâye çıkmaz biliyorum, kırıkları tamir edebilecek bir yapıştırıcı yok ve kırılan herkes bir yanı dilsiz.
Başımı ellerimin arasına alıp, avucumun içine yüzümü düşürüp, ağlamak istiyorum, ne kadar çok şey söylesem de, ben en çok buna önem veriyorum. Dizlerine sarılmak istediğim için, dizlerim hep kollarımın arasında, inanmış gibi yapmaktan sıkıldım, ellerini aramaktan, her köşe başında beklediğine kendimi kandırmaktan, kendimi ne yerine koyduğumu bilememekten yoruldum. Yorgunum ve benim için en önemli şey bu şuanda…
Yükseklerden baktığınız alçaklardaki kırmızı kiremitler mavi bir gökyüzü hayali kurdurmuyor mu size? O kiremitlere naylon bir ip bağlayıp, gökyüzüne doğru salıncak yapmak istemiyor musunuz? Biliyorum, buralarda mümkün değil.
Yirmi Yedi Nisan İki Bin On Beş 17 40
Nevin Akbulut
No Comments